De Filipijnse Maryam Macapundak vluchtte met haar gezin naar het noorden toen gewapende strijders hun stad Marawi bezetten. Of ze ooit terugkeren naar hun huis is onzeker. “Als het al een jaar duurt om honderd meter betonnen weg aan te leggen, hoe lang is dan nodig om een heel nieuw stadscentrum te bouwen?”
Samen met hun jongste dochter wonen Maryam (48) en Acadon (43) nu in Iligan op het eiland Mindanao. Met gedoneerd materiaal bouwden ze een nieuw huis dat ze delen met twee andere families.
Het centrum van Marawi, waar wij woonden, is het zwaarst getroffen.
Echtpaar Maryam en Acadon lachend op de foto
Geen werk in Iligan
De oudste dochter geeft les op een school in Marawi en zorgt daarmee voor een groot deel van het inkomen. Elke donderdag bezoekt ze haar ouders en zus in het opvangkamp in de wijk Toril. Om bij te verdienen bakt Maryam af en toe cakes. Acadon werkte voor zijn vlucht als manager bij een wervingsbureau. Maar nu is werk vinden bijna onmogelijk voor de bewoners van het kamp.
Het is pijnlijk om je huis te verliezen, zeker als je er zo hard voor hebt gewerkt als wij.
Weinig hulp voor de families
“Toril wordt niet erkend als evacuatiecentrum en krijgt weinig hulpgoederen of financiële steun”, legt Acadon uit. De families vallen tussen wal en schip. Lokale organisaties helpen hen. Acadon heeft zich in korte tijd ontwikkeld tot een van de leiders van het kamp. Hij praat met bezoekers en legt uit waaraan behoefte is.
Voedsel en werk staan bovenaan ons lijstje.
Zelfgemaakte huizen van mensen uit de wijk
Brug naar onafhankelijkheid
Maryam en Acadon stimuleren medebewoners niet te afhankelijk te zijn van hulporganisaties. Maryam: “Je weet niet wanneer er hulp komt. We moeten daarom zoveel mogelijk gebruikmaken van de kansen om zelf te werken, hoe lastig dat ook is.” Ze krijgen daarbij steun van de Filipijnse samenwerkingsorganisaties van Mensen met een Missie die in het gebeid actief zijn. “Zij brengen ons in contact met andere organisaties en inwoners in Iligan en bieden ons een brug naar meer onafhankelijkheid.”
Betrokken bij alle families
Acadon sprak met vertegenwoordigers van de Toril wijkraad en lokale en internationale ontwikkelingsorganisaties. De bijeenkomst was een initiatief van de samenwerkingspartners van Mensen met een Missie. “Als bewoners konden we de deelnemende organisaties direct aanspreken op de sporadische hulp en waarom Toril geen officiële status heeft”, vertelt Acadon. Het gezin bekommert zich ook om de andere families in het kamp.
We denken mee over activiteiten die ons helpen om te gaan met wat we meemaakten.
Zelf je leven bepalen
De familie Macapundak zocht en vond haar rol in Toril, maar wat hierna komt is onzeker. Ze blijven strijdbaar, want ze willen hun eigen leven kunnen bepalen. “Het liefst speelt dat leven zich af in Marawi, maar als dat niet kan in Manila of Iligan.”
Acadon geeft een rondleiding door de buurt
